Nasz Patron, św. Adam Chmielowski, urodził się 20 sierpnia 1845 roku w Igołomii. Był pierwszym z czworga dzieci Józefy z Borzysławskich i Wojciecha Chmielowskiego, pochodzącego ze zubożałej rodziny ziemiańskiej. W 1853 roku rodzina Chmielowskich przeniosła się do Warszawy.
Ojciec Adama zmarł w 1853 roku. Cały ciężar utrzymania i wychowania czwórki dzieci spadł na matkę, która miała największy wpływ na wychowanie Adama. W 1859 roku zmarła również i ona, pozostawiając czworo osieroconych dzieci opiece siostry męża i rodzinnej radzie opiekuńczej. Adam boleśnie przeżył śmierć matki, która przypadła w okresie nasilających się manifestacji patriotycznych w stolicy. W związku z tym, rada opiekuńcza zdecydowała o wysłaniu go na studia w Instytucie Politechnicznym w Puławach. Młody Chmielowski włączył się w konspiracyjną działalność prowadzoną przez studentów, a w chwili wybuchu Powstania Styczniowego w 1863 roku – znalazł się w jego szeregach.
Walczył kolejno w oddziałach: Leona Frankowskiego, Mariana Langiewicza i Zygmunta Chmieleńskiego. Dostał się do niewoli austriackiej, po czym został wywieziony do Ołomłyńca, skąd zbiegł w maju 1863 roku. Przedostał się do kraju i ponownie włączył się do walki powstańczej. W bitwie pod Mełchowem 30 września 1863 roku został ciężko ranny i kolejny raz trafił do niewoli. W prymitywnych warunkach amputowano mu nogę. Tymczasem powstanie chyliło się ku upadkowi zapowiadając wzmożone represje carskie, zagrożony był również Chmielowski. Za staraniem rodziny wydostał się z niewoli i w maju 1864 roku znalazł się w Paryżu. Wrócił po ogłoszeniu amnestii w 1865 roku.
Po powrocie wstąpił do tercjarskiego zakonu franciszkańskiego, propagując ideę życia zakonnego wśród ludzi świeckich. Jesienią 1884 r. opuścił granice zaboru rosyjskiego i wyjechał do Krakowa. Próbował sił jako malarz. Jednak największy wpływ na jego dalsze decyzje życiowe miała nędza wielu bezrobotnych i ludzi z marginesu, z którą się zetknął. Usiłował kontynuować rozpoczęte na Podolu dzieło odnowy poprzez franciszkański Trzeci Zakon. Postanowił zostać mnichem i poświęcić swoje życie służbie ubogim, stąd 25 sierpnia 1887 roku w kaplicy loretańskiej u o.o. Kapucynów w Krakowie przyjął oficjalnie habit oraz imię: BRAT ALBERT.
Jego postawa życiowa szybko znalazła wielu naśladowców. Pociągnął za sobą wiele osób, które postanowiły, tak jak on, oddać życie pomocy ubogim. Swoich współpracowników nazwał Braćmi Posługującymi Ubogim III Zakonu św. Franciszka. Wraz z nimi podjął trud przekształcenia otrzymanej od władz Ogrzewalni w pierwsze albertyńskie przytulisko dla ubogich i bezdomnych. Nie zamierzał tworzyć nowego zakonu, lecz zgodnie z propagowaną przez siebie ideą tercjarstwa, przyjął formę świeckich stowarzyszeń opartych o regułę III Zakonu św. Franciszka z Asyżu.
Stworzył przytuliska w Krakowie, Lwowie, Sokali, Przemyślu, Tarnowie, Stanisławowie, Tarnopolu, Kielcach i Jarosławiu.
Brat Albert zmarł 25 grudnia 1916 roku. 12 listopada 1989 roku został kanonizowany. Mimo przemian zachodzących we współczesnym świecie, nadal istnieje ubóstwo i cierpienie, stąd misja życiowa Św. Brata Alberta skierowana do każdego człowieka jest nadal aktualna: Powinno się być dobrym jak chleb. Powinno się być jak chleb, który dla wszystkich leży na stole, z którego każdy może kęs dla siebie ukroić i nakarmić się, jeśli jest głodny.
Albert Chmielowski (20.08.1845 – 25.12.1916)
